Samenwerking als strategische troef

Hoe beter organisaties samen kunnen werken, hoe beter de prestaties. Dat klinkt als een open deur, maar toch wordt het belang van samenwerken vaak onderschat. Welke succesfactoren spelen bij goede samenwerking een rol? Hoe maak je samenwerken efficiënter en effectiever? Jeroen van der Velden, universitair hoofddocent Strategy Alignment en directeur van het Nyenrode Faculty Expertisecenter Strategy, Organization & Leadership aan Nyenrode Business Universiteit kan na meer dan 25 jaar onderzoeks- en advieswerk haarfijn het antwoord geven op deze vragen.  

Door samenwerking te verbeteren, worden strategische doelen dichterbij gebracht. In deze impact case reflecteert Van der Velden op drie uiteenlopende projecten. Deze projecten laten zien dat organisaties op verschillende manieren de samenwerking kunnen verbeteren: door het inpassen van samenwerking-ondersteunende technologieën, door verandering in de wijze van werken, en door het ontwikkelen van duurzame netwerken.

Virtueel samenwerken

Nieuwe samenwerkvormen en processen

Ook experimenteerde Van der Velden met verschillende veranderbenaderingen. Als voorbeeld noemt hij de Belastingdienst, waar met behulp van de open space methode en processimulaties werkprocessen zijn verkort en gebruiksvriendelijker gemaakt. “Het uitwisselen van informatie tussen verschillende afdelingen verbeterde hierdoor aanzienlijk, waardoor de communicatie met belastingbetalers verbeterde”, vertelt Van der Velden.

Duurzame netwerksamenwerking

Tot slot is Van der Velden betrokken geweest bij het inrichten van een duurzaam en landelijk netwerk rondom kinderen die palliatieve zorg nodig hebben: het Netwerk Integrale Kindzorg (NIK), een initiatief van Meggi Schuiling-Otten, die de aanzet tot dit netwerk heeft gegeven. Het was een complexe opgave omdat in de gezondheidszorg kwaliteitslevering onder druk staat door onder andere personeelstekort en beperkte financiële middelen. “Door te kiezen voor een regionale aanpak en door het aanwijzen en opleiden van netwerkcoördinatoren, zijn er inmiddels zes duurzame, palliatieve zorgnetwerken actief waarin het kind, ouders en familie, huisartsen, verpleegkundigen, zorgcentra, (kinder)ziekenhuizen, rouwwerkers en andere betrokkenen met elkaar verbonden zijn”, legt Van der Velden uit.

De komende vier jaar wordt het netwerk doorontwikkeld, waarbij de afstemming met het platform voor palliatieve volwassenenzorg een nieuwe uitdaging vormt. Nu komen jongvolwassenen nog vaak vast te zitten tussen twee systemen. Van der Velden: “Ik ben trots dat ik een bijdrage heb kunnen leveren aan een ontwikkeling die zoveel impact heeft op de palliatieve zorg in Nederland.”