Blog: We missen wat ons lief is

We missen elkaar als collega’s. En we missen onze relaties met klanten, studenten, etc.

Eigenlijk missen we de mensen voor wie we ons werk doen.

Het voelt alsof je afscheid hebt genomen van een geliefde. Je mist elkaar. We missen elkaar nu we allemaal thuis werken. We zijn weliswaar met elkaar verbonden, maar er staat een virus tussen ons in. Een klein, maar ijzersterk virus dat ons als mensen van elkaar scheidt; op straat, in organisaties en in de wereld. Het coronavirus drijft mensen uit elkaar, in de handen van technologie.

Die ontwikkeling richting online samenwerking en virtuele relaties is een oplossing voor een tijdelijk probleem maar een punt van zorg als dit zo blijft op de langere termijn. Hoe digitaler wij met elkaar verbonden zijn, hoe meer onze handel en wandel wordt gezien door mensen die wij zelf niet zien. Door de zgn. big brothers. Techgiganten zoals Facebook, Apple, en Microsoft kijken met ons mee als wij online zijn.  Met alle gevolgen van dien. Voor de opkomst van de surveillance economie is al eerder gewaarschuwd, maar een herhaling kan in deze tijden geen kwaad. Laten we blijven nadenken over wat we online doen en daarmee delen met derden. Omdat we nu kwetsbaar zijn en elkaar missen, kunnen we in de valkuil stappen om lukraak ons werk verder te digitaliseren. Voor de organisaties die dit mogelijk maken is dit wellicht een droom die uitkomt, maar laten wij als gebruikers wakker blijven om in te zien welke belangen zij daarbij voor ogen hebben.

Door de social distancing maatregelen zijn we uit ons doen. Routines zijn weggevallen. We missen wat ons lief is.  Onze werkplek, onze collega’s, onze gesprekken, etc. We missen het. Het virus heeft impact op onze gemoedstoestand. Ons hart is gebroken.

Hoe kan dat? We hebben toch verbinding? We zien elkaar toch online? Ja, maar we hebben meer zintuigen dan alleen onze ogen en oren. En ons welzijn is gebaat bij het prikkelen van al die zintuigen. We willen voelen dat we leven en dat gebeurt als we het leven voelen.  Als we bij elkaar binnenkomen; in een collegezaal, vergaderruimte, of coffee corner ervaren we die emoties.

Een relatie onderhouden op afstand kan, technisch gezien. Rationeel gezien. Uit reflex grijpen we daarom in deze tijd naar digitale systemen die beschikbaar zijn als oplossing van het probleem. Om de afstand die er tussen mensen is ontstaan, te overbruggen. Zo kunnen we toch in contact met elkaar blijven. Maar het is behelpen. Een relatie is toch vooral persoonlijk en dichtbij.  Maar beter iets dan niets. Dus de lijnen zijn open, maar de deuren zijn dicht. Een nieuwe werkelijkheid. Mensen zijn thuis en werken vanuit huis. Mensen gaan niet meer naar dingen, maar dingen gaan naar mensen.Dat is armoe, want juist als we erop uitgaan, zien we wat we kunnen betekenen en wie we kunnen worden.

Zodra het weer kan, moeten we weer op pad, afstanden overbruggen, onze energie gebruiken, onze zintuigen openzetten.Waarom? Dan gaan we weer ervaren. Ervaren dat we kunnen lopen en bewegen. Ervaren wat licht met ons doet.  Menslicht dat ons doet ervaren wie we zijn.

Dat we een hoofd hebben maar ook een hart.
Dat we rationeel zijn maar ook emotioneel.
Dat we kunnen ontvangen maar ook geven.

Om dát te ervaren, moeten we erop uit. Fysiek.

En dat voelen we.We willen op pad. We willen ervaren. We willen het licht en het leven bij ons laten binnenkomen. We zoeken naar de experience. Want een experience raakt je, die komt binnen en daar knappen we van op. Vandaar dat wij daar op business schools zoveel over spreken. Mensen snakken naar het ervaren en beleven van emoties. Emoties zijn stromen van energie. Een experience geeft daarom energie.

We willen leven maar ook beleven.
We zijn gemaakt. Gemaakt  om anderen te raken.
Dit is een ecocentrisch paradigma; anders dan een egocentrisch paradigma. Egocentrisch denken is denken over mensen als individuen; materialistisch en individualistisch. Organisaties zijn vanuit dat paradigma een geheel dat bestaat uit mensen die iets kunnen, willen, en zijn. Het menselijk kapitaal in een organisatie wordt gezien als een verzameling van de kennis, kunde, en karaktereigenschappen van medewerkers.   Daarentegen zet het ecocentrische paradigma  de relaties tussen mensen centraal. Immateriële en sociale aspecten in organisaties krijgen nadrukkelijk aandacht. Er wordt gedacht over mensen vanuit de context waarin zijn leven en werken. Het hele plaatje is in beeld. Organisaties zijn vanuit dat paradigma een geheel dat bestaat uit sociale netwerken en relaties van mensen die iets met en voor elkaar doen. Het menselijk kapitaal in een organisatie wordt gezien als de kwaliteit en kracht van de onderlinge relaties van medewerkers.  

Deze tijd kan ons bepalen bij het ecocentrische paradigma. We merken hoe we elkaar missen en we zien elkaar meer dan voorheen als mensen met een eigen biotoop omdat het ecosysteem van ons thuis - soms letterlijk- meer in beeld komt.  Ook worden we bepaald bij het feit dat we afhankelijk van elkaar zijn. Geen verbinding met elkaar hebben, betekent nu ‘niet in beeld zijn’, ‘niet mee kunnen doen’, buiten de boot vallen. Dat willen we niet dus we doen allemaal ons best om erbij te blijven horen. Het ecosysteem werkt op volle toeren.

Anders gezegd, als nooit te voren zien we dat het niet om het ik gaat, maar om het wij. Hoe kunnen wij als ecosysteem relevant blijven in deze en de komende tijd?

Het virus zet ons stil bij deze vraag.

Laten we daarom deze tijd benutten om onszelf deze vraag te stellen. Laten we de kracht van onze relaties met onze klanten, studenten en elkaar herontdekken.

Want dit is wat we missen:  elkaar als medemens. Als leiders, als stewards, en als entrepreneurs.